เมื่อ "แอนโธนี" (แอนโธนี ฮอปกินส์) อายุย่าง 80 และหยิบจับอะไรไม่ถนัด "แอนน์" (โอลิเวีย โคลแมน) ลูกสาวที่ห่วงพ่อมากกว่าอะไรทั้งหมดจึงตัดสินใจจ้างคนมาดูแล แต่นั่นกลับไม่ใช่สิ่งที่ผู้เป็นพ่อต้องการ เขายืนยันหัวชนฝาว่าตนเองยังไหว และสามารถจัดการชีวิตอันเปลี่ยวเหงาในห้องพักส่วนตัวอันกว้างขวางได้เหมือนที่เคยเป็นมา แต่ความชรานั้นไม่ปรานี มันค่อยๆ เข้ามารุกคืบแอนโธนีทีละน้อย ร้ายแรงที่สุดคือความทรงจำ ที่คล้ายจะสับสน ปนเป และแยกแยะไม่ได้ว่าสิ่งไหนคือความจริง สิ่งไหนคือความฟั่นเฟือน เมื่อถึงจุดที่ยึดถืออะไรรอบกายไม่ได้อีก แอนโธนีจึงย้อนกลับมาตั้งคำถามถึงการมีอยู่ของตนเอง พร้อมๆ กันนั้น แอนน์ก็ต้องทำใจยอมรับว่า พ่อกำลังจะจากเธอไปแล้ว แม้ร่างกายของพ่อจะยังนั่งอยู่ข้างๆ เธอก็ตาม